Art Deco
Wat art deco precies omvat valt niet eenvoudig te omschrijven. Net als de art nouveau is het een verzamelnaam die betrekking heeft op diverse stromingen in verschillende landen. Om te beginnen kan worden vastgesteld dat de naam zelf, of althans de consensus om de stijl met deze naam aan te duiden, van recente datum is. Zoals bekend is de term een afgekorte benaming van de "Exposition Internationale des Arts Décoratifs et Industriels Modernes" die in 1925 plaatsvond te Parijs -een afkorting die naar alle waarschijnlijkheid werd gelanceerd door Le Corbusier die de tentoonstelling aan een reeks kritische beschouwingen onderwierp die hij in l'Esprit Nouveau publiceerde onder de hoofding "1925 Expo. Arts Déco" . Het was evenwel Bevis Hillier die de term ruim veertig jaar later, in 1968, met de publicatie van zijn boek Art Deco of the Twenties and the Thirties tot de thans algemeen aanvaarde benaming maakte. Voorheen sprak men van Le Style 1925 of the Twenties Style, met alle verwarring vandien. De publicaties die onder dit soort titels verschenen gaven een amalgaam te zien van meubels van Rietveld en Leleu, Le Corbusier en Legrain, Breuer en Süe, en wekten hiermee de suggestie dat dit alles uitingen waren van dezelfde stijl. Art Déco kwam voort uit een reactie op de art-nouveau en de jugendstil en wordt gekenmerkt door een strakke en eenvoudige vormgeving, eenvoudige geometrische patronen, strenge vertikale lijnen, rood, zwart en zilver, abstractie en fel helder kleurgebruik. De toepassing van glimmend metaal, glas en plastics als decoratie kwam op toen men ook deze materialen als mooi ging beschouwen. Dit gebeurde onder invloed van de uitvinding van verschillende machines. Gebruikte materialen zijn vooral chroom, bakeliet, gepolijste steen en glas. Art Deco voorwerpen zijn in grote aantallen geproduceerd maar ook in enkele stuks. Art Deco ontwerpers maakten gebruik van een grote diversiteit aan materialen. Grof weg kun je in de Art Deco twee richtingen onderscheiden. Aan de ene kant een traditionele richting die gericht is op de 18de en 19de eeuw. Deze wordt gekenmerkt door het gebruik van kostbare materialen, exotische houtsoorten zoals Macasser ebbenhout, in combinatie met ivoor, email, bladgoud en lak, en handwerk. Aan de andere kant een modernistische stijl die gericht is op het gebruik van nieuwe materialen zoals aluminium, chroom, en buisvormig staal. Hierbij ligt de nadruk met nadruk op functionaliteit en machinale productiewijze.