Antiek Keramiek
Keramiek valt, afhankelijkheid van de temperatuur van stoken, uiteen in drie groepen naar hardheid: het relatief zachte aardewerk, het harde porselein en een tussenvorm, steengoed. Enkele voorbeelden worden hieronder genoemd.

Antiek Aardewerk
In de zestiende eeuw ontstond in Japan raku, dat vaak voor eenmalig gebruik was bestemd, en werd gestookt doordat men een (thee)kom in een vuurtje legde, waardoor die werd gebakken. In de Middeleeuwen ontdekten de Arabieren hoe ze met tinglazuur majolica konden maken. De naam die wij ervoor gebruiken, is afgeleid van "Majorca", maar de oudere antieke majolica is vooral afkomstig uit Italië (15e-16e eeuw en later). Vanaf de 17e eeuw werd het ook in Delft gemaakt.

Antiek Steengoed
Een bekend voorbeeld van steengoed zijn de Duitse bierpullen die rond 1500 tot ontwikkeling kwamen; bekend zijn de baardmankruiken: kruiken met daarop in reliëf een gezicht met een baard. Ook in Frankrijk en Engeland werd overigens steengoed gemaakt; in Engeland ging het aanvankelijk om Duitse import, en het duurde nog meer dan een eeuw voordat er inheems steengoed werd gemaakt. In China was steengoed al veel eerder bekend: hoogtepunten komen al voor in de Sung-periode (10e-13e eeuw).

Antiek Porselein
Het bekendste Oosterse porselein is waarschijnlijk dat uit de Chinese Ming-periode. Ook T'ang, Yüan en andere perioden brachten porselein voort. Soms was dit blauw-wit, soms polychroom, terwijl ook allerlei andere kleuren en patronen voorkomen. Vanaf de 17e en 18e eeuw produceerden ook vele Europese landen porselein.

Delfts blauw
Delfts blauw is een soort aardewerk dat traditioneel in Delft wordt vervaardigd en wereldwijd zeer bekend en geliefd is geworden, hoewel het door veel Nederlanders wordt verafschuwd vanwege de op toeristen gerichte massaproductie.

Delfts Blauw is ontstaan nadat Chinees porselein in Nederland zeer populair werd. De Verenigde Oost-Indische Compagnie importeerde dit porselein namelijk vanaf het begin van haar bestaan in 1602. Destijds werd er in Europa alleen rood aardewerk, steengoed en majolica gemaakt. Het geïmporteerde porselein was fijn en sierlijk en maakte veel indruk. Alleen de zeer rijken konden het zich echter permitteren. Hoewel men nog geen echt porselein kon maken, begonnen de Delftse majolicabakkers imitaties te maken. Dit was rood aardewerk bedekt met een wit dekkend oppervlak, waarin men gekleurde decoraties aanbracht.

Door toevoeging van mergel konden de majolica bakkers hun product verbeteren, het aardewerk werd dunner en wordt faience genoemd. In het begin brachten de Delftse bakkers vooral oosterse decoraties aan op de Delftse faience. Later werden de afbeeldingen echter Nederlands van aard. Met Delfts blauw wordt dus eigenlijk Delftse faience bedoeld. Het had zo'n succes dat er rond 1700 al 33 bakkerijen waren in Delft alleen. Deze bakkerijen worden ook wel aangeduid met het woord plateel, wat een middeleeuws woord is dat platte schotel betekent. De bakkerijen maakten echter niet alleen mooie pronkstukken, maar ook veel eenvoudige gebruiksartikelen. Elke bakkerij had zijn eigen merkteken, dat door het gemeentebestuur van Delft was vastgelegd.

Beroemd zijn vooral de tegels, vazen en serviesgoed.

In de 18e eeuw verdwenen de plateelbakkerijen in Delft een voor een. Er was minder vraag naar het Delftse blauw door de opkomst van Engels aardewerk, zoals dat van Wedgwood. De in 1653 gestichte bakkerij De Porceleyne Fles is de enige bakkerij die sinds de 17e eeuw continue in proces is geweest. Andere bakkerijen zijn De Delftse Pauw en De Candelaer. Alle drie de bakkerijen zijn open voor publiek. Tijdens de rondleidingen en bezichtigingen wordt een beeld gegeven van hoe het Delfts Blauw nu nog steeds op authentieke wijze wordt vervaardigd.

Ook heden ten dage vormt Delft mede door de talrijke galeries in de stad een trekpleister voor liefhebbers van hedendaagse keramiek.